یادی از استاد سرآهنگ سرتاج موسيقي
شاد کن جان من که غمگینم رحم کن بر دلم که مسکینم
استاد محمد حسین سرآهنگ، فرزند استاد غلام حسین در سال ۱۳۰۲ ه ش در کوچه خوردک خرابات کابل دیده به جهان گشود. وی از دوران کودکی به فراگیری علم موسیقی نزد پدرش پرداخت.
دیری نگذشت استاد غلام حسین متوجه استعداد سرشار و ذوق بی پایان محمد حسین در موسیقی گردید. لذا پدرش تصمیم گرفت که محمد حسین را جهت آموزش مسلکی موسیقی به هندوستان بفرستد؛ همان گونه که استاد غلام حسین نیز گفته بود:" به خاطر اینکه محبت پدری و محیط پر از ناز و نعمت خانواده مانع رشد و شگوفایی هنر فرزندم نشود او را به هند فرستادم تا شاگرد استاد عاشق علی خان بنیانگذار مکتب موسیقی پیتاله گردد." محمد حسین در زمانیکه به هندوستان رفت شانزده ساله بود.
او با علاقه فراوان پای درس استاد عاشق علی خان نشست و با گنجینه ای از علم موسیقی به وطن باز گشت و به حلقه هنرمندان معروف زمان خود پیوست. او از همان آغاز تاسیس رادیو کابل همکار هنری رادیو بود.
هنوز چند سالی از فعالیت های هنری استاد سرآهنگ نگذشته بود که در سال ۱۳۲۹ خورشیدی اثرهنری او در یک فستیوال بزرگ موسیقی در سینما پامیر شهر کابل مورد استقبال بی سابقه قرارگرفت. درین کنسرت که عده زیادی از استادان داخلی و خارجی از جمله استاد قاسم افغان و استاد بره غلام علی خان هندوستانی اشتراک داشتند، محمد حسین همچو ستاره درخشید و به اخذ مدال طلا از جانب شاروالی وقت کابل نایل گشت. این اولين مدال طلایی بود که قبل از رسیدن به مقام والای استادی به او تعلق گرفت. در همین سال بود که از جانب ریاست مستقل مطبوعات لقب استادی به وی داده شد.
چند سال بعد از آن تاریخ، لقب "سرآهنگ" را نیز به خود گرفت.
استاد سرآهنگ به القاب: "کوه بلند موسیقی" از پوهنتون چندیگر هند، " سر تاج موسیقی " از پوهنتون مرکزی در شهر الله آباد هند، " بابای موسیقی " پس از اجرای آخرین کنسرت سال ۱۳۵۷ خورشیدی در دهلی جدید، " شیر موسیقی " در پایان آخرین کنسرت هایش در زمستان سال ۱۳۶۰ خورشیدی از پوهنتون الله آباد هند وهمچنین به درجه های ماستری، داکتری، و پروفیسور موسیقی از پوهنتون کلاکندرا در شهر کلکته مفتخر گردید.
استاد در یکی از سفرهای اخیر به هند به حمله شدید قلبی مواجه شد و در یکی از شفاخانه های شهر بمبئی بستری گردید. داکتران معالج به او توصیه نمودند که نه تنها دیگر آواز نخواند بلکه تا صحت یابی کامل حتی لب به سخن گفتن نگشاید.
ولی استاد سرآهنگ از کسانی نبود که بدون افتخار به کشورش بر گردد. پس از بهبودی نسبی کنسرتهایش را درهندوستان ادامه داد و با دو مدال طلا و نقره و لقب "شیر موسیقی" به وطن برگشت.
بدینگونه تعداد کپ ها و مدالهایش از بیست تجاوز کرد که در تاریخ موسیقی کلاسیک، چه در کشور ما و چه در سر زمین های نیم قاره هند کمتر استادی این همه مدال، اینهمه لقب و این همه جایزهء هنری را صاحب شده است. او هنرمندی بود بی نظیر و بی رقیب، اما دریغ و درد که دست اجل دیگر با استاد بزرگ موسیقی این مهلت را نداد که باز به رادیو و تلویزیون رفته و دلهای مشتاقان آواز خویش را با آهنگهایش شاد سازد. سحر گاه روز یکشنبه ۱۶ جوزا ۱۳۶۱ خورشیدی بود که آخرین و کوبنده ترین حمله قلبی به سراغ قلب مريض و پر آرزوی استاد شتافت و آنرا از حرکت انداخت، ساعتی بعد آوازهء مرگ استاد سرآهنگ در شهر کابل پیچید و شهریان کابل به صورت عام و هنرمندان کشور به صورت خاص در ماتم استاد محمد حسین سرآهنگ به سوگ نشستند
ساعت ۹ صبح روز یکشنبه ۱۶ جوزای ۱۳۶۱ جنازه استاد در حالیکه عده زیادی از مسوولان دولتی از جمله منسوبین وزارت اطلاعات و فرهنگ، رادیو و تلویزیون حاضر بودند از کلینیک صدری شفاخانه ابن سینا برداشته شد و پس از مراسم تجهیز و تکفین براساس وصیت خودش به گذر خرابات برده شد. سپس جنازه استاد سرآهنگ در حالیکه عدهء بیشماری از دوستان و علاقمندان شان حاضر بودند از مکرویان برداشته و جهت ادای نماز جنازه به مسجد پل خشتی انتقال یافت. هنوز آفتاب درخشان بر تاج کوه شیردروازه پرتو افشانی داشت که شیر موسیقی ما و سرتاج موسیقی آسیا در دل خاک زیارت شهدای صالحین گذاشته شد و بدین گونه آخرین ستون بنای با عظمت موسیقی در کشور ما از هم فرو ریخت و استاد سرآهنگ بزرگ از میان ما رفت.
